فضاپيماي سایوز

 واژه سایوز در زبان روسی به معنای «اتحاد» است.
فضاپیمای سایوز پرکارترین، پراستفاده‌ترین و پرعمرترین فضاپیمای سرنشین‌دار جهان است.
این فضاپیما در اوایل دهه 60 میلادی
زیر نظرسرگئی کارالیوف ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد. پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، سایوز برای حمل فضانوردان شوروی سابق و سایر کشورها به ایستگاه‌های فضایی سالیوت و آلماز مورد استفاده قرارگرفت.
فضاپیمای سایوز در سال ۱۹۷۵ میلادی در طی طرح آزمایشی آپولو - سایوز نقش مهمی بازی کرد و پس از آن وسیله اصلی برای رفت و آمد به ایستگاه فضایی میر بود.
امروزه، گونه‌های جدید فضاپیمای سایوز برای فرستادن فضانوردان به مدار زمین و ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار می‌روند. در آینده از سایوز برای سفر به ماه استفاده خواهد شد.
نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ 7 آذر سال 1345 (28 نوامبر 1966) و نخستین پرواز سرنشین‌دار آن در تاریخ 3 ارديبهشت 1346 (23 آوريل 1967) انجام شد.
برای پرتاب سایوز به مدار زمین، از پرتابه‌ای موشکی به همین نام یعنی پرتابه سایوز استفاده می‌شود.
در تاريخ 27 شهريور سال 1385 (18 سپتامبر 2006) انوشه انصاري توسط فضاپيماي سايوز تي‌ام‌اي-9 به ايستگاه فضايي بين‌المللي پرواز كرد.
برنامه شوروی برای سفر به ماه ابتدا بر این اساس بود که سه بخش فضاپیمای ماه‌نورد بطور جداگانه به فضا پرتاب شوند، در مدار زمین به هم متصل شده و فضاپیمای بزرگتری تشکیل دهند.
به علت پیچیدگی عملیاتی، این طرح به دو پرتاب جداگانه تغییر پیدا کرد و در نهایت تبدیل به پرتاب کل فضاپیما در یک نوبت شد.
فضاپیمای سایوز برای اجرای طرح سوم طراحی و ساخته شد، و نخستین فضاپیمایی بود که می‌توانست در فضا مستقل عمل کند، هدایت شود و به فضاپیماهای دیگر متصل گردد.
سایوز ماه‌نورد، زوند نام داشت و با کُد L1 شناخته می‌شد. همزمان با سایوز ماه‌نورد، گونه‌ای دیگر از سایوز نیز در اواسط دهه ۶۰ میلادی مختص عملیات در مدار زمین طراحی شده بود که با کد VK-OK شناخته می‌شد. قرار بر این بود که از این گونه در مدار زمین برای تمرین عملیات سفر به ماه استفاده شود.
طرح آزمایشی آپولو - سایوز
طرح آزمایشی آپولو - سایوز نخستین ماموریت فضایی مشترک بین آمریکا و شوروی و نخستین همکاری فضایی بین‌المللی بود.
این ماموریت در ۱۵ ژوئیه سال ۱۹۷۵ آغاز شد و در طی آن، فضاپیمای آمریکایی آپولو و فضاپیمای روسی سایوز در مدار زمین به هم متصل شدند و فضانوردان آنها باهم عملیات مشترکی به انجام رساندند.
طرح آپولو - سایوز چه به لحاظ فنی و چه از نظر سیاسی عملیات مهمی محسوب می‌شود.
این طرح در اصل برنامه‌ای نمادین و سیاسی در دوره‌ای از تنشزدایی بین روابط ابرقدرت‌های شرق و غرب بود. با این حال، فضانوردان در طی آن آزمایش‌های علمی و فنی مهمی را به انجام رساندند. از جمله آزمایشات علمی می‌توان به ایجاد خورشیدگرفتگی مصنوعی توسط آپولو اشاره کرد، تا فضانوردان روسی در سایوز بتوانند از این فرصت استفاده کرده، برای نخستین‌بار از فضا از تاج خورشید عکسبرداری کنند.
همچنین طرح آپولو- سایوز برای مهندسان آمریکایی و روسی این امکان را فراهم کرد که کارکرد ساختارهای فضایی‌ متفاوتشان را با هم هماهنگ کنند.
نتایج این هماهنگی بعدها برای اتصال فضاپیمای شاتل آمریکا به ایستگاه فضایی میر و نیز ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار رفت.
در اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی، در دوره‌ای موسوم به تنشزدایی برای مدتی یخ‌های سیاسی بین دو قطب غرب و شرق یعنی آمریکا و شوروی ذوب شد.
ریچارد نیکسون نخستین رئیس جمهور
ایالات متحده بود که به مسکو سفر کرد. برژنف و نیکسون مذاکراتی را جهت کاهش خصومت و رقابت نظامی بین دو کشور و افزایش همکاری دوجانبه آغاز کردند.
نقطه عطف این همکاری‌های دوجانبه، همکاری در عرصه فضایی بود و منجر به امضای موافقتنامه «طرح آزمایشی آپولو - سایوز» در ۲۴ مه ۱۹۷۲ بین ریچارد نیکسون و الکسی کاسیگین در مسکو شد.
طی این موافقتنامه، قرار بر این شد که فضاپیماهای سایوز و آپولو در مدار زمین با هم ملاقات کرده و متصل شوند و فضانوردان روسی و آمریکایی در مدار زمین میهمان هم باشند.
در سال ۱۹۷۷، نیکلای استپانوویچ چرنیخ ستاره‌شناس روس موفق به کشف سیارکی شد که آن را «سیارک ۲۲۲۸ سایوز - آپولو» نامید.

ناسا شبکه بین سیاره‌ای را تست کرد

 شبکه‌های تارگستر با پیشرفت شبکه‌های کامپیوتری در بیرون از جو زمین نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند
ناسا تصاویری را با استفاده از فناوری بر پایه شبکه‌های تارگستر از سفینه‌ای در 20 میلیون مایلی دریافت کرده‌است.
شبکه مقاوم در برابر اختلال (DTN) برای استفاده در فواصل طولانی که زمان پاسخ در واحد روز سنجیده می‌شود، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
آزمایشات بیشتر در زمینه DTN قرار است در ایستگاه بین‌المللی فضایی و در سال 2009 انجام شود.
آدرین هوک؛ مدیر معماری شبکه‌های فضایی ناسا می‌گوید:"این اولین قدم در زمینه ارتباطات فضایی و اینترنت بین سیاره‌ای جدید است. "
تحقیقات اولیه در زمینه DTN ده سال پیش و توسط وینت سرف؛ یکی از سازندگان پروتکل‌های پایه‌ای ارتباط تارگستر انجام شد.
تحقیقات در آن زمان باعث بوجود آمدن شبکه‌ای شد که شدیداً در برابر تأخیرها و اختلالات در فاصله‌های دور در ابعاد بین سیاره‌ای مقاوم است.
تأخیرها و اختلالات در این فواصل می‌تواند به دلیل طوفان‌های خورشیدی باشد. در DTN مشکل به این صورت حل می‌شود که هر کدام از گره‌های شبکه، بسته‌های دیتا را تا زمانی که مقصد آن‌ها در دسترس نباشد در خود حفظ می‌کند و به این ترتیب بسته‌ها را در برابر تأخیر و گم شدن ایمن می‌کند.
آزمایش ناسا که یک ماه به طول انجامید با استفاده از سفینه فضایی اپوکسی به عنوان
تأمین کننده اطلاعات انجام شد. قرار است اپوکسی در سال 2010 به ستاره دنباله‌دار هارتلی 2 برسد ولی در زمان پرواز خود به عنوان یکی از عوامل آزمایش مورد استفاده قرار گرفت.
اپوکسی با 9 گره‌ دیگر از لابراتوار‌های JPL ناسا در زمین که نقش مدارگردها و سیاره‌پیماها را ایفا می‌کنند، ارتباط برقرار کرد.
لی تورگرسون؛ مدیر DTN در لابراتوار JPL گفت:"امروزه در فضا، یک گروه تحقیقاتی باید به طور دستی ارتباطات را تنظیم و مشخص کنند که کدام اطلاعات کی و به کجا ارسال شود. با استفاده از  DTN استاندارد این امور به طور خودکار انجام می‌شوند."
این شبکه به ناسا در مهار ماموریت‌های پیچیده که تعداد زیادی سفینه در آن دخیل هستند، کمک می‌کند.

جاسوسان آینده در آسمان شناورند

 کمتر از 8 سال دیگر ریز ساختارهای روباتیکی پرنده به عنوان جاسوسان قابل اطمینان در عملیاتهای مختلف به کار گرفته می شوند.
در بسیاری از فیلمهای جاسوسی این تصویر هیجان انگیز ارائه شده است که ساختارهای روباتیکی خودکار و یا مهار از راه دوری در سطح شهر و حتی مناطق جنگی به پرواز در آمده و در حالی که به گشت زنی می پردازند، اطلاعات مهمی را روانه مرکز نظارت خود می کنند.
اکنون تصور کنید این نمایش هیجان انگیز وارد دنیای واقعیت شده و از آن جالبتر قابلیت منحصربفردی نظیر ثبت تصاویر، ضبط صداها و حتی شلیک ریز گلوله ها برخوردار باشد.
این تصویر جذاب در سری فیلمهای جاسوسی جیمزباند یا همان "مأمور دو صفر 7" به نمایش گذاشته شده است و اکنون در بخشی از ساختار مهندسی ارتش آمریکا مهندسان در تلاش هستند تا ریز روباتهای پرنده ای را طراحی کنند که همچون حشرات به پرواز درآمده و بتوانند به جاسوسی از ساختار و آرایش اهداف مورد نظر بپردازند. از آن گذشته این ریز حشرات روباتیکی می توانند به آتش بازیهای مؤثری دست بزنند که طی آن هیچ آسیبی نظامیان را تهدید نکند.
در طرحی که هم اکنون در ارتش آمریکا در دست بررسی است هدف اصلی "کوچکتر شدن ابعاد
ریز سازه های روباتیکی جاسوس" است.
نسل آینده این ساختارها که از آنها به MAV ها یاد می شود این توانایی را دارند تا همچون زنبورهای عسل و بدون اینکه جلب توجه کنند وارد ساختمانهای مهم شده و به جمع آوری اطلاعات مهم بپردازند.
یکی از مهمترین کاربردهایی که برای این ساختارهای روباتیکی در درنظرگرفته شده است حمله به تروریستهای مخفی شده در مکانهای پیچیده است. البته برنامه ریزی درخصوص این نوع هدف گیری هنوز در مراحل ابتدایی قرار دارد.
گرگ پارکر از محققانی است که با این طرح همکاری دارد. وی می گوید: اگر همه چیز به خوبی پیش رود تا سال 2015 نخستین روباتهای پرنده و در ادامه در سال 2030 اولین ریز نمونه های روباتیکی از این دست ساخته و به مرحله بهره برداری می رسند.
این ریزسازه ها در نقاطی همچون میادین نبرد که جمع آوری اطلاعات نظامی فرآیند پرمخاطره به حساب می آید ارزش صد چندانی پیدا می کند.
یکی از جالب توجه ترین ساختارهایی که در این طرح ساخته خواهد شد، روبات پرنده ای است که تنها 5/2 سانتیمتر طول داشته و بیشتر در قالب سلاح پرنده فوق مدرن به پرواز در می آید. این سلاح از ماده قابل انعطافی ساخته می شود و با برخورداری از حسگرهای ویژه امکان برخورد آن با ساختمانها و موانع محیطی به صفر می رسد.
البته باید همچنان منتظر آینده و چگونگی پیشرفت طرح هایی از این دست بود.

اسا و ساخت روباتهای فضایی

آژانس فضانوردی اروپا از طرح جدید این آژانس برای آغاز ساخت روباتهای فضایی خبر داد.
آژانس فضانوردی اروپا (اسا) با اختصاص بودجه های کلان تحقیقاتی در نظر دارد تا برای عقب نماندن از برنامه های تحقیقاتی و اکتشاف های ناسا در مریخ، طراحی و ساخت کاوشگرهای روباتیکی فضایی را به سرعت آغاز کند.
قرار است به عنوان گام اولیه در این طرح، مرکز تحقیقاتی در پردیس ابتکارات و علم هارول آکسفوردشایر انگلیس راه اندازی شده و جوانب مختلف طراحی و ساخت این روباتهای فضایی مورد بررسی دقیق قرار گیرد.
این مرکز تحقیقاتی تمرکز اصلی خود را بر روی روباتهای فضایی و منابع خلاقانه تأمین منابع انرژی آنها معطوف خواهد کرد.
بر اساس گزارش سایت رجیستر، یکی از مهمترین برنامه های این مرکز تحقیقاتی تمرکز بر طرح ساخت ExoMars است. این کاوشگر روباتیکی پس از قرار گرفتن بر روی مریخ به یافتن نشانه هایی از حیات بر روی آن می پردازد.
به گفته دانشمندان این روبات همچنین به ارائه نمونه های تغییرات جوی با استفاده از داده های فضایی خواهد پرداخت. این درحالی است که اخیراً اعضای عالی رتبه آژانس فضانوردی اروپا با بودجه 10 میلیارد یورویی این آژانس موافقت کرده اند. این بودجه جدید همچنین به ساخت ماهواره های جدید رصد کننده زمینی و نیز حفظ جایگاه این آژانس در ایستگاه فضایی بین المللی کمک شایانی خواهد کرد.

اروپا در سال 2009 فرمانده ایستگاه فضایی می‌‌شود

 ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) سال آینده برای اولین بار بوسیله سازمان فضایی اروپا (ESA) فرماندهی خواهد شد.
فضانورد بلغاری، فرانک دوین، ماه مه سال 2009، با سفینه فضایی روسی سویوز به همراه فضانورد روسی رومن روماننکو و روبرت تیرسک کانادایی به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) برده خواهد شد تا تعداد خدمه تمام‌وقت ISS را از سه به شش نفر برسد. این سفینه در ماه نوامبر 2009 به
کره زمین باز می‌‌گردد.
دوین پیش از این در یک مأموریت 12 روزه در سال 2002 به ISS رفته بود.
ISS یکی از بلندپروازانه‌ترین طرح‌های فضایی تا به حال بوده است.
حامیان این طرح می‌گویند تجربه‌ای که در ساختن و اجرایی کردن آن به دست آمد، برای تجدید حیات پروازهای سرنشین‌دار به ماه و انجام سفرهای آینده به مریخ ضروری خواهد بود.
آمریکا بخش اعظم هزینه این طرح يعني به طور تخميني 100 میلیارد دلار را پرداخته است. پانزده کشور دیگر نيز مشارکت‌هایی در اجراي اين طرح انجام داده‌اند، از جمله روسیه، ژاپن، کانادا، برزیل و 11 کشور اروپایی دیگر.

ابداع فنجان مخصوص شرایط بی وزنی
یکی از فضانوردان اندیور(Endevour) در ماموریت اخیر به ایستگاه فضایی موفق شد، فنجانی مخصوص شرایط بی‌وزنی اختراع كند.
دون پتیت، فضانورد شاتل كه در سال 2003 نیز در پست مهندسی پرواز به ایستگاه فضایی سفر كرده بود، فنجانی متناسب با شرایط بی وزنی ابداع كرده است كه مایعات را در اطراف یك قطعه پلاستیك لوله شده نگه می‌دارد و بنابراین دیگر نیازی به استفاده از نی در فضا برای نوشیدن مایعات نخواهد بود. از آنجا كه مایعات در حالت بی‌وزنی معمولا به شكل قطراتی كروی شكل در می آیند فضانوردان با استفاده از نی و از داخل بسته‌بندیهای مهر و موم شده مایعات را می‌نوشند.
پتیت كه از طرفداران پر و پا قرص قهوه خوری است و دوست ندارد قهوه خود را با نی بخورد، موفق شد تا این فنجان را از یك ورقه پلاستیك شفاف بسازد كه آنها را به شكل خاص شبیه به یك بال هواپیما در آورده است، تا در این شرایط قابل استفاده باشد. فضانوردان شاتل در این ماموریت همچنین موفق شدند، دستگاه تصفیه آب ایستگاه فضایی را به كار بیاندازند، به این ترتیب با تصفیه آبهای زائد و پسماند ایستگاه آنها می‌توانند به آب شرب دسترسی پیدا كنند.


 تعویق مأموریت مریخ‌نورد ناسا
 ناسا اجرای مأموریت مریخ‌نورد جدید را به دلایل فنی به تأخیر انداخته‌است.این کاوشگر که بخشی از لابراتوار علوم مریخ (MSL) است، قرار بود سال آینده به مأموریت اعزام شود که این امر به دلیل وجود مشکلات سخت‌افزاری و انجام آزمایشات بیشتر به تعویق افتاده‌است.به این ترتیب تاریخ اعزام کاوشگر MSL به سیاره سرخ، سال 2011 اعلام شد.
هدف از اعزام این کاوشگر جستجو برای یافتن نشانه‌های حیات بر روی مریخ است.با این تأخیر در اعزام کاوشگر به هزینه‌های این طرح 400 میلیون دلار دیگر اضافه خواهد شد که پیش‌بینی می‌شود تا زمان اعزام به 2 میلیارد دلار برسد. همچنین برای قرار دادن کاوشگر بر روی سطح مریخ از فناوری جدیدی استفاده می‌شود که شامل قرار دادن کاوشگر با استفاده از صفحه‌ای عمود پرواز بر روی مریخ است.
کاوشگر جدید بیشتر از کاوشگر‌های قبلی ناسا حرکت می‌کند. ظرفیت حمل تجهیزات آن هم 10 برابر کاوشگر‌های آپرتونیتی و اسپریت ناسا است.
یکی دیگر از دلایل تأخیر در اعزام این کاوشگر مشکلاتی است که دانشمندان با طراحی بازوها و اهرم‌های پیچیده آن داشتند.زمان مناسب برای اعزام کاوشگر به مریخ، اکتبر سال 2009 به پایان می‌رسد و موقعیت مناسب مریخ، نسبت به زمین برای پرتاب کاوشگر به سمت سیاره سرخ تنها چند هفته در هر دو سال ایجاد می‌شود.بعد از اکتبر 2009 زمان بعدی برای پرتاب کاوشگر از اکتبر تا دسامبر سال 2011 است.
 
چه بر سر برخورد دهنده بزرگ هادرون‌ آمد؟
شاید سر و صداهایی که برخورد دهنده بزرگ هادرون (LHC) به راه انداخت را به یاد داشته باشد و یادتان بیاید که برای چندین روز و هفته، صفحه اول بسیاری از رسانه‌ها را با خبرهای خود پر کرده بود.
تنها چند هفته بعد از همه این سروصداها، 20 سپتامبر بود که سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا (CERN) اعلام کرد که نشت گاز هلیوم به دلیل وجود یک اتصال الکتریکی غلط، دو ماه کار برخورد دهنده را به عقب خواهد انداخت. ولی یک هفته بعد از آن دانشمندان گفتند که این مرکز تا بهار سال آینده نمی‌تواند به کار خود ادامه دهد. [گزارش شروع به کار بزرگترین اتم شکن جهان]
این وقفه بسیار منطقی است. برای رسیدن به نقطه‌ای که دچار مشکل شده است، دانشمندان باید دمای آن نقطه  که 271درجه زیر صفر است را به دمایی قابل تحمل برسانند. بعد از آن هم اگر دانشمندان بتوانند مشکل را طبق زمانبندی حل کنند، دوباره زمان زیادی لازم است تا دما را به مقدار قبلی برسانند.
شتاب دهنده برای کار، نیاز به مقاومت الکتریکی تقریباً صفر دارد. ساختن سیمی که دارای مقاومت الکتریکی صفر است تا به حال غیر ممکن بوده است. بهترین راه برای نزدیک شدن به مقاومت الکتریکی صفر، پایین بردن دمای اطراف کابل‌های شتاب دهنده تا کمتر از منفی 252 درجه سانتی گراد است. این امر به دلیل وجود موادی در داخل کابل‌ها به نام «ابر رسانا» است. این مواد در دماهای بسیار پایین جریان را به راحتی از خود عبور می‌دهند.
بدون مقاومت الکتریکی، شتابدهنده بهتر کار می‌کند، زیرا دیگر نیازی به اختلاف پتانسیل اضافی نخواهد بود. با این حال این دمای بسیار پایین برای دانشمندان راضی کننده نبود، به همین دلیل آن‌ها یک قدم جلوتر رفتند و دمای شتابدهنده را تا 271 درجه زیر صفر پایین بردند تا 12هزار آمپر را از میان کابل‌ها حرکت دهند و سرعت پروتون را به 99/99 درصد سرعت نور برسانند.
جیمز گیلیس، یکی از سخنگوهای CERN در این باره می‌گوید:«LHC از لحاظ برودتی از هر دستگاهی که در گذشته ساخته شده پیچیده تر است. این گونه مشکلات در شتاب دهنده‌های دیگر بسیار ساده هستند ولی در LHC نیاز به ماهها تعمیرات دارد.»
به بیانی دیگر، مهار دمای نیتروژن و هلیوم مایع در LHC با فشار دادن دکمه یخ‌ساز یخچال منزلتان قابل مقایسه نیست!

گزارش سرن در مورد از کار افتادن LHC
 گزارش تحقیقات در مورد اختلال در کار برخورد دهنده بزرگ هادرون به دانشمندان پیشنهاد نصب ساختار اعلام خطر را می‌دهد.تنها بعد از شروع به کار بزرگترین اتم شکن جهان بود که در 20 سپتامبر 2008 سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا (CERN) اعلام کرد که ادامه کار برخورد دهنده به دلیل نشت گاز هلیوم تا ژوئن سال 2009 به تعویق افتاده‌است. [اشکال فنی شتاب دهنده "مه بانگ" را تعطيل كرد]
این گزارش بیان می‌کند که تشخیص ندادن نشت یک تن گاز هلیوم باعث تخریب 53 آهنربای ابررسانای برخورد دهنده شد و در صورت استفاده از سوپاپ‌های تنظیم فشار مناسب‌تر احتمال وقوع نشت یا حداقل اثرات آن بر کار دستگاه‌ها کمتر می‌شد.
این گزارش که به سفارش سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا تهیه شده‌است علت اصلی نشت را اختلال در یکی از اتصال‌های الکتریکی آهنرباهای ابررسانا می‌خواند. این آهنرباها وظیفه شتاب‌دادن به ذرات زیر اتمی در برخورد دهنده را برعهده دارند.این گزارش همچنین هزینه‌ای که این نشت در پی داشته است را 14 میلیون پوند اعلام کرده‌است و می‌گوید که ادامه آزمایشات تا زمستان 2009 به تعویق می‌افتد و حتی زمانی که برخورد دهنده شروع به کار کند تنها از دو سوم ظرفیت آن استفاده می‌شود.

ایستگاه فضایی بین المللی ۱۰ ساله شد
ایستگاه فضایی بین‌المللی (International Space Station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته می‌شود.
این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتر از سطح زمین در حرکت است. سرعت آن در مدار معادل 700/27 کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند. ساخت این ایستگاه فضایی هنوز ادامه دارد و تکمیل آن برای سال ۲۰۱۰ پیش‌بینی شده است. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت، و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد. ایستگاه فضایی بین‌المللی در شب بصورت ستاره‌ای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.
این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم بطور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند. سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت‌کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.  ایستگاه فضایی بین‌المللی تشکیلات فضایی و سرنشین‌دار بزرگی است که در مدار نزدیک زمین قرار دارد. این ایستگاه از چندین بخش تشکیل شده که توسط کشورهای مختلف ساخته شده‌اند و تکمیل آن تا سال ۲۰۱۰ ادامه خواهد داشت. اولین بخش ایستگاه در ۲۹ آبان ۱۳۷۷ (۲۰ نوامبر ۱۹۹۸) به مدار زمین پرتاب شد، و دو سال بعد در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ (۲ نوامبر ۲۰۰۰) با ورود اولین اردوی فضانوردان، استفاده مفید از ایستگاه آغاز گشت. علاوه بر خودِ ایستگاه مداری، تشکیلات زمینی کنترل پرواز در کشورهای مختلف، عملیات ایستگاه فضایی را زیر نظر دارند.